Sessizliğin Dili,,, 1300 yy larda yapılmış bir deney üzerine kısa öykü (Frederick 2 'nin yaptığı dil deneyinden esinlenme)

 “Sessizliğin Dili” öyküsünün tamamlanmış kısa versiyonu — tarihsel gerçeğin yankısını taşıyan, karanlık ama düşünsel bir anlatı:

---

Sessizliğin Dili

Sarayın taş duvarları geceleri bile nefes almazdı.
Kral Friedrik, tahtına değil, sessizliğin derinliğine oturmuş gibiydi.
“Tanrı hangi dili konuşur?” diye sordu bir sabah.
Ne bilginler ne rahipler cevap verebildi.
Kral, cevabı öğrenmek için kararını verdi:
Konuşmayan çocuklar Tanrı’nın dilini söyleyecekti.

Manastırın kuzey kanadında beş bebek sessizlikle büyütüldü.
Bakıcı kadın Lyra’ya yalnızca şu emir verilmişti:
— Onlara süt ver, gülümseme, konuşma, şarkı söyleme. Sessizliği koru.

Lyra, geceleri onların nefesini dinlerdi.
Birinin ağladığında ağzını kapatması içini yakardı ama korkudan hiçbir şey diyemezdi.
Koridorlarda yankı bile yasaktı.
Her sabah, sessizliğin içine düşen kaşık sesi bile suç gibi duyulurdu.

Aylar geçti.
Çocuklar büyümüyordu sanki; sadece gözleri büyüyordu, anlamla değil, boşlukla.
Bir gece Lyra, en küçük olanın —o solgun yanaklı çocuğun— dudaklarının kıpırdadığını gördü.
Bir ses çıkmadı ama o hareket…
Sanki “Anne” demişti.
Bir an için Lyra’nın kalbi sustu.
Eğildi, kulağını çocuğun nefesine dayadı.
Ama nefes yoktu artık.

Ertesi sabah, Armandus adlı başbilgin kralın huzuruna çıktı.
Elinde yalnızca bir bez parçasına sarılmış bir oyuncak vardı.
“Majesteleri,” dedi titrek bir sesle, “Tanrı’nın dili bulundu.”
Kral gözlerini kaldırdı, sessizliği delmek istercesine baktı.
“Ne dedi?”
Armandus, gözyaşını gizlemeden fısıldadı:
“Hiçbir şey. Çünkü insan sesi olmadan Tanrı da susar.”

Kral o günden sonra kimseyle konuşmadı.
Kütüphanesinde yalnız oturur, rüzgârın sayfalar arasında çıkardığı hışırtıyı dinlerdi.
Belki de cevap oradaydı, o sessizliğin içinde.
Ama artık hiçbir ses, hiçbir kelime, hiçbir dua o sessizliği kıramazdı.

Ve tarih yalnızca şunu yazdı:

“Kral, Tanrı’nın dilini ararken insanın sesini kaybetti.”