psiko tarih
Elbette — Tahin’in sokağa ilk çıkışı ve kaderi değiştirecek ilk temas sahnesi aşağıda. Bu sahne, çöküşün ortasında küçük bir robotun yarattığı etkileri ve insanlarla kurduğu ilk gerçek bağı kuruyor. 🌒 SONRAKİ SAHNE — “Sokağın İlk Işığı” Tahin tapınağın ağır taş kapılarından dışarı adım attığında gece çoktan çöküyordu. Auriga’nın sokakları, bu zamana dek yalnızca propagandaların idealize ettiği bir masal gibi görünürdü; şimdi ise çarpıtılmış görüntüler aradan çekilince gerçek yüzünü göstermişti. Gökyüzü, yanık gri. Binalar, çatlak. Sokaklar, panikle koşuşturan insanlar. Uzakta yükselen çığlık ve metal çarpışmaları… Ama Tahin’in gözleri—amber ışıkları—bir şeye takıldı. Bir köşede, küçük bir kız çocuğu çökmüş, titriyordu. Kollarını dizlerine sararak ağlıyor, “Anne… anne…” diye fısıldıyordu. Tahin, hiç düşünmeden yanına yürüdü. Üzerine düşen hologram reklam ışıkları, robotun gövdesinde pastel renklerle titreşiyordu. “Merhaba,” dedi Tahin, sesi yumuşacık. “Ben Tahin. Yardım...