Anne Özlemi
Yıldızlarda Gezen Anam Geceler uzun ve sessiz. Karanlık odama usulca sızan ay ışığı, hüzünlü hatıraların kapısını aralıyor. Ne zaman geceler çökse, ne zaman rüzgâr penceremi tıklatsa, içimde bir yerlerde saklı kalan özlem uyanıyor. Yürek kesiğim, gecelerde sarılmayı özlediğim, yanına kıvrılıp huzur bulduğum anam… Anam benim! Hep özlediğim, hep aradığım, hayatımın ilk nefesi! Sen gittin, ama varlığın hiç eksilmedi. Yüreğimin en derin köşelerinde, rüyalarımda, yıldızlı gecelerde hep varsın. Biliyorum, yıldızlarda dolaşıyorsun. Geceleri gökyüzüne baktığımda, en parlak yıldızın göz kırpışında seni görüyorum. O ışık huzmelerinde sesini duyuyorum, rüzgârın esintisinde sıcak nefesini hissediyorum. Anam, senin dizlerinde dinlenen bir çocuğun huzuru gibi bir mutluluğu başka nerede bulabilirim? Kokunun sinmiş olduğu eski bir şal, el emeğinle ördüğün bir battaniye… Hepsi hala yanı başımda, ama senin sıcaklığın bambaşkaydı. Geçmişin tozlu anıları arasından sesleniyorsun bazen, eski bir şarkının...